"Έπρεπε να προχωρήσω όσο γίνεται γρηγορότερα, σταθερότερα (..) Έγινε η θυσία μου και τελικά σταμάτησε να φυσά αυτός ο λυσασμένος αγέρας. Όλα ησύχασαν με το φευγιό μου.....
Τελείωσε. Όσοι είναι να φύγουν θα φύγουν. Αλλιώς δεν έχει άλλο, δεν ξέρω τί θα γίνει μετά...
Κάποιοι κλαίνε, άλλοι παρακαλούν στον Κανέναν να μείνουν (..) Μ'αγκάλιασαν και με φίλησαν όλοι τους. Άλλοι παρακολουθούσαν σιωπηλά. Εκείνος μ'έπιασε απο τους ώμους - δεν τον είχα δεί να κλαίει ως τώρα - με κράτησε έτσι για μια στιγμή, ύστερα έσκυψε και με φίλησε.
Ένα πικρό, ξινό, παγωμένο κι ανούσιο φιλί που θα θυμάμαι για πάντα!
Όμως, όπως κι αν ήταν το φιλί Του, ήταν για μένα Εκείνος! Τον έσφιξα και δεν ήθελα να Τον αφήσω. Τα δάκρυά μου εμπόδιζαν ακόμα και τα λόγια μου. Μόλις τότε κατάλαβα οτι Τον αγαπάω αληθινά. "Ναι γλυκέ μου, στο υπόσχομαι, : Σ'αγαπώ!.. Να φύγεις! Θα σε θυμάμαι!"...
Δε μιλώ. Σώπασα. Ο αέρας τραγουδούσε θορύβους. Η ψυχή μου γλιστρούσε όμως, αθόρυβα. Περπατούσε καθημερινά. Στον ύπνο μου, ένιωθα να με πνίγουν. Ανατρίχιαζα. Είχα αργήσει πολύ.
Δε μιλώ. Έχει αγριέψει η ψυχή μου... Έφυγε κι αυτή.
Μου κλείνουν τα μάτια. Η ψυχή μου ήταν μέσα μου ακόμα όμως ήταν παγωμένη. Μόνο η καρδιά μου χτύπαγε, χάρη σ'Αυτόν!
Άρχισα το κλάμα στον ύπνο μου. Εκείνο το κλάμα του αποχαιρετισμού, ολόιδιο με εκείνο το βράδυ. Βρεγμένο το μαξιλάρι μου - μήπως κάποιο όνειρο στάζει απ'το ταβάνι? - εγώ κι Εκείνος, το βλέπουμε, το ξέρουμε, το νιώθουμε, το ζούμε κιόλας!... Ένιωθα τόσο άβολα και συνέχισα να κλαίω. Ποιός είναι ο Άγνωστος? Κάποιος ξένος - εγώ είμαι η ξένη - που η ψυχή του γυρνάει, αλητεύει...
Όλα είναι κενά εκτός απο την εικόνα Του : Φοράει εκείνο το πικρό χαμόγελο που κάποτε ερωτεύτηκα... αυτό το νηφάλιο, εξαίσιο, πικρό και ψεύτικο χαμόγελο.... Είχε πολύμορφο πρόσωπο και ήταν πολύμορφος ψεύτης! Κι εγώ είμαι μετέωρη!
Μιλώ στον εαυτό μου και μιλώ με τον εαυτό μου.
Δέ με νοιάζει αν δε μ'ακούει άλλος ή αν με ακούνε όλοι. Εγώ τώρα μιλώ! Μιλώ ελεύθερα και μοναχικά!!
Μια γραμμή του κορμιού μου μονάχα. Όλα δειλιάζουν μέσα στο νού μου. Ένα ζεστό κύμα μ σκεπάζει ξαφνικά. Καίγομαι!!! Το θέλω πολύ όμως! Πώς εξηγείται όλη αυτή η λαχτάρα?? Νιώθω έτοιμη να φύγω--μέθω με τις σκέψεις μου--ανατριχιάζω πάλι-- νιώθω γεμάτη απο τίποτα!!!
Ξ α φ ν ι κ ά!!!!
Παύει εντελώς κάθε θόρυβος... Και της καρδιάς μου και του αέρα και της ψυχής μου....
Πάει τελικά, έφυγε κι αυτή και τα πήρε όλα μαζί της.
Εμένα, μ'άφησε εδώ... νεκρή.... ακόμα κι έτσι όμως, κάτι ψάχνω-- κάποιον αναζητώ... μήπως Αυτόν???
Μπα... τώρα ησύχασα... πέθανα... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου