Κι αν είσαι μακρυά μου πια τώρα δεν πειράζει..
Παρηγοριά στο κλάμα μου θά'ναι πως κάποια βράδια κοιτάξαμε μαζί αυτό το φεγγάρι που λάμπει μόνο του, τρανό και δοξασμένο από τον κάθε ερωτευμένο που λιγοψυχάει κάτω απ'το φως του...
Μακάρι να διαπότιζε το φως του λίγο την παγωμένη σου καρδιά.. να νιώσεις πως είναι να μερακλώνουν τα μέσα σου απο τη μέθη του..
Όμως αυτό λίγοι κ εκλεκτοί το νιώθουμε.. εσύ αρκέσου στην κοινή λάμψη των αστεριών.. των αγαπημένων σου.. διαττόντων αστεριών.. όπως εσύ...
Μια ευχή ήσουν που χάθηκε στο κενό ένα χειμωνιάτικο βράδυ με πανσέληνο...
