ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...

Πανσέληνος.

Η νύχτα είναι μέρα. Το φεγγάρι λάμπει! Και χαμογελάει. Δεν είναι θλιμμένο όπως άλλες φορές που το κοιτάω...

Η θάλασσα ήρεμη. Το μόνο που ακούω είναι ένα τριζόνι....

Κοιτάζω τα αστέρια μήπως πέσει κανένα για να κάνω μια ευχη... Θα ευχόμουν να μην είμαι μόνη μου. Δεν πέφτει κανένα όμως... οπότε, πάλι μόνη μου θα είμαι.. Έλεγα οτι θα συνηθίσω αλλά δε συνιθίζεται η μοναξιά τελικά... δεν παλεύεται.-

Η απόλυτη ησυχία... και η απόλυτη μοναξιά...

Τα δάκρυα με κατακλύζουν πάλι... Το παράπονό μου απαρηγόρητο πάλι... Δε μπορεί να μην υπάρχει άλλο ένα μισό για μένα... Πού είναι αυτό το μισό? Πού να πάω να με βρεί??? 

Θέλω να αλλάξω τα πάντα που ίσως το διώχνουν μακριά μου! Είμαι εδώ και είμαι μισή. Και σε ψάχνω... σε ζητώ απεγνωσμένα.. Να'ρθείς, να με πάρεις στο ροζ. Στο κόκκινο. Στο φούξια. Στο ζωντανό. Στο γέλιο. Στη χαρά. Στην τσιρίδα. Στο τραγούδι. Στο χορό. Στον ήλιο που θα βγεί σε λίγο. Στο ολόγιομο φεγγάρι που λάμπει τώρα μες στα μάτια μου. 

Έλα να σ'αγαπήσω... να με βγάλεις απο τη θλίψη μου.. να με γλιτώσεις απ'τη μιζέρια μου... Δως μου τη μελωδία κι εγω θα χαθώ μαζί σου στους ήχους της...τραγούδησε μου κι εγώ θα σιγοψυθιρίσω το ρυθμό στα χείλη μου.... Ξεκίνα εσύ κι εγώ θα ακολουθήσω... όπου πας, όπου σταθείς, θα είμαι σκια σου, δίπλα σου, πιστή σύντροφός σου... Σε όλα σου. Σύμμαχός σου. Συνοδοιπόρος. Σύντροφος. Συμπαίκτης... Μαζί σου. Ένα. Εσύ κι εγώ. Δική σου.

Φτάνει να μ'αγαπάς - να μ'αγκαλιάζεις και να ξέρω οτι σου ανήκω. Πως είμαι το μισό σου.. Για πάντα...

Ίσως είμαι πολύ ρομαντική. Ή πολύ χαζή. Ή απλά στον κόσμο μου. Ή πολύ πληγωμένη. Ή πολύ μοναχική. Ή πολύ προβληματική. Δεν ξέρω..- Ξέρω όμως πόσο μισή και άδεια νιώθω. Πόσο κενή. Πόσο κρύα, παγωμένη...

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται στο ροζέ κρασί που παλεύω με τον εαυτό μου να πιώ... Δε μπορεί τίποτα να αναπληρώσει το κενό που νιώθω. Ούτε η μουσική, ούτε το κρασί... ούτε το φεγγάρι που λάμπει...Εγώ θέλω τη ζεστή αγκαλιά σου.. Μόνο εκεί μέσα αισθάνομαι ήσυχη.. σίγουρη... ξένοιαστη...Με θέλω δίπλα σου.

Ένα αυτοκίνητο περνά και σπάει την απόλυτη ησυχία.. και τώρα ένα καϊκάκι... ένα γάβγισμα στο βάθος και το γουργούρισμα της σκυλίτσας μου που αναζητά τα χάδια μου... Νιώθει τη μοναξιά μου.. με νιώθει που κλαίω... Έχουν διαίσθηση τα ζώα λένε. Ίσως είναι και το μοναδικο ΟΝ που με καταλαβαίνει και νιώθει τη θλίψη μου..

Ένα απαλό αεράκι με χαϊδεύει στο πρόσωπο.. τρέχει ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων και τα αγκαλιάζει.... Έτσι θέλω να νομίζω.. οτι τα αγκαλιάζει.

Το φεγγάρι νομίζω οτι όλο και απομακρύνεται. Πάει όλο και πιο ψηλά. Αλλά είναι ακόμα χαμογελαστό... Τελικά παίρνει μορφές κάθε φορά ή εμείς το βλέπουμε όπως θέλουμε?.. Άβυσσος είπαμε το μυαλό του ανθρώπου.

Μάλλον το κρασί με ζάλισε. Χάνω τα μάτια μου.. ως εδώ ήταν.. Πάω να ονειρευτώ.... 

Πάω να ονειρευτώ ό, τι δεν έχω...ό, τι δεν ήρθε... ό, τι δεν ένιωσα... ό, τι δεν είδα... Δε θα κλάψω άλλο. Ως εδώ. Για σήμερα... Αύριο πάλι... Καινούργια μέρα, καινούργια θλίψη.... μία η άλλη...

Καληνύχτα. Ωραία πανσέληνος!!