ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...

Πανσέληνος.

Η νύχτα είναι μέρα. Το φεγγάρι λάμπει! Και χαμογελάει. Δεν είναι θλιμμένο όπως άλλες φορές που το κοιτάω...

Η θάλασσα ήρεμη. Το μόνο που ακούω είναι ένα τριζόνι....

Κοιτάζω τα αστέρια μήπως πέσει κανένα για να κάνω μια ευχη... Θα ευχόμουν να μην είμαι μόνη μου. Δεν πέφτει κανένα όμως... οπότε, πάλι μόνη μου θα είμαι.. Έλεγα οτι θα συνηθίσω αλλά δε συνιθίζεται η μοναξιά τελικά... δεν παλεύεται.-

Η απόλυτη ησυχία... και η απόλυτη μοναξιά...

Τα δάκρυα με κατακλύζουν πάλι... Το παράπονό μου απαρηγόρητο πάλι... Δε μπορεί να μην υπάρχει άλλο ένα μισό για μένα... Πού είναι αυτό το μισό? Πού να πάω να με βρεί??? 

Θέλω να αλλάξω τα πάντα που ίσως το διώχνουν μακριά μου! Είμαι εδώ και είμαι μισή. Και σε ψάχνω... σε ζητώ απεγνωσμένα.. Να'ρθείς, να με πάρεις στο ροζ. Στο κόκκινο. Στο φούξια. Στο ζωντανό. Στο γέλιο. Στη χαρά. Στην τσιρίδα. Στο τραγούδι. Στο χορό. Στον ήλιο που θα βγεί σε λίγο. Στο ολόγιομο φεγγάρι που λάμπει τώρα μες στα μάτια μου. 

Έλα να σ'αγαπήσω... να με βγάλεις απο τη θλίψη μου.. να με γλιτώσεις απ'τη μιζέρια μου... Δως μου τη μελωδία κι εγω θα χαθώ μαζί σου στους ήχους της...τραγούδησε μου κι εγώ θα σιγοψυθιρίσω το ρυθμό στα χείλη μου.... Ξεκίνα εσύ κι εγώ θα ακολουθήσω... όπου πας, όπου σταθείς, θα είμαι σκια σου, δίπλα σου, πιστή σύντροφός σου... Σε όλα σου. Σύμμαχός σου. Συνοδοιπόρος. Σύντροφος. Συμπαίκτης... Μαζί σου. Ένα. Εσύ κι εγώ. Δική σου.

Φτάνει να μ'αγαπάς - να μ'αγκαλιάζεις και να ξέρω οτι σου ανήκω. Πως είμαι το μισό σου.. Για πάντα...

Ίσως είμαι πολύ ρομαντική. Ή πολύ χαζή. Ή απλά στον κόσμο μου. Ή πολύ πληγωμένη. Ή πολύ μοναχική. Ή πολύ προβληματική. Δεν ξέρω..- Ξέρω όμως πόσο μισή και άδεια νιώθω. Πόσο κενή. Πόσο κρύα, παγωμένη...

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται στο ροζέ κρασί που παλεύω με τον εαυτό μου να πιώ... Δε μπορεί τίποτα να αναπληρώσει το κενό που νιώθω. Ούτε η μουσική, ούτε το κρασί... ούτε το φεγγάρι που λάμπει...Εγώ θέλω τη ζεστή αγκαλιά σου.. Μόνο εκεί μέσα αισθάνομαι ήσυχη.. σίγουρη... ξένοιαστη...Με θέλω δίπλα σου.

Ένα αυτοκίνητο περνά και σπάει την απόλυτη ησυχία.. και τώρα ένα καϊκάκι... ένα γάβγισμα στο βάθος και το γουργούρισμα της σκυλίτσας μου που αναζητά τα χάδια μου... Νιώθει τη μοναξιά μου.. με νιώθει που κλαίω... Έχουν διαίσθηση τα ζώα λένε. Ίσως είναι και το μοναδικο ΟΝ που με καταλαβαίνει και νιώθει τη θλίψη μου..

Ένα απαλό αεράκι με χαϊδεύει στο πρόσωπο.. τρέχει ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων και τα αγκαλιάζει.... Έτσι θέλω να νομίζω.. οτι τα αγκαλιάζει.

Το φεγγάρι νομίζω οτι όλο και απομακρύνεται. Πάει όλο και πιο ψηλά. Αλλά είναι ακόμα χαμογελαστό... Τελικά παίρνει μορφές κάθε φορά ή εμείς το βλέπουμε όπως θέλουμε?.. Άβυσσος είπαμε το μυαλό του ανθρώπου.

Μάλλον το κρασί με ζάλισε. Χάνω τα μάτια μου.. ως εδώ ήταν.. Πάω να ονειρευτώ.... 

Πάω να ονειρευτώ ό, τι δεν έχω...ό, τι δεν ήρθε... ό, τι δεν ένιωσα... ό, τι δεν είδα... Δε θα κλάψω άλλο. Ως εδώ. Για σήμερα... Αύριο πάλι... Καινούργια μέρα, καινούργια θλίψη.... μία η άλλη...

Καληνύχτα. Ωραία πανσέληνος!!

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Τον δρόμο της αλήθειας για να τον τραβήξεις πρέπει να είσαι άνθρωπος της αλήθειας.. Στους περισσότερους αρέσει ο φραμπαλάς. Έτσι νομίζουν οτι η ζωή γίνεται πιο ευχάριστη. Έλα όμως που έτσι χάνει το ενδιαφέρον της..

Η ζωή πρέπει να είναι δύσκολη για να έχει ενδιαφέρον - κακά τα ψέματα. Εγώ αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα βάσανα της ζωής και στις ευκολίες της θα διάλεγα τα βάσανα. Επειδή έζησα τη ζωή μου με αυτά τα μυαλά, γι'αυτό και τώρα νιώθω οτι κουβαλάω στο σώμα μου και στην ψυχή μου όλη μου τη ζωή.
Θυμάμαι τα πάντα γιατί όλα είχαν βάσανο μέσα τους. Πώς να ξεχάσεις το βάσανο?...

Το βάσανο είναι κουραστικό. Αλλά και η πλήξη της ευκολίας το ίδιο κουραστική είναι στη ζωή...
Είναι φοβερή η ικανοποίηση όταν ανεβαίνεις τις ανηφόρες. Πολλοί νομίζουν οτι στις κατηφόρες δεν υπάρχει κόπος, δεν υπάρχει κούραση... Κάνουν λάθος. Η διαφορά της ανηφόρας με την κατηφόρα δεν έχει να κάνει με το βαθμό της κούρασης αλλά με την ποιότητα της κούρασης. Στο τέλος της ανηφόρας υπάρχει η κατηφόρα που συνοδεύεται απο το αδύνατο που έγινε δυνατό...

Στην κατηφόρα κουράζεσαι για κάτι που ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει...

"... ΘΑ'ΡΘΟΥΝ ΜΕΡΕΣ ΚΑΛΕΣ... "

Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού ενώνεται με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.. Το ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι που τονίζει: ".. θα'ρθούν μέρες καλές..." κι εγώ αναλογίζομαι τη μοναξιά μου...
Ένα γλυκό αεράκι χαιδεύει το πρόσωπό μου και δακρύζει τα μάτια μου που προσπαθούν να μείνουν ανοιχτά για να θαυμάσουν το κάθε τί ωραίο της φύσης!

Ο ήχος ενός παλιού ψαροκάικου διακόπτει τις σκέψεις μου.. τώρα είμαι πίσω ξανά στην πραγματικότητα... και πονάω... και κλαίω...

IS IT JUST A DREAM...?

"Έπρεπε να προχωρήσω όσο γίνεται γρηγορότερα, σταθερότερα (..) Έγινε η θυσία μου και τελικά σταμάτησε να φυσά αυτός ο λυσασμένος αγέρας. Όλα ησύχασαν με το φευγιό μου.....

 Τελείωσε. Όσοι είναι να φύγουν θα φύγουν. Αλλιώς δεν έχει άλλο, δεν ξέρω τί θα γίνει μετά...

Κάποιοι κλαίνε, άλλοι παρακαλούν στον Κανέναν να μείνουν (..) Μ'αγκάλιασαν  και με φίλησαν όλοι τους. Άλλοι παρακολουθούσαν σιωπηλά. Εκείνος μ'έπιασε απο τους ώμους - δεν τον είχα δεί να κλαίει ως τώρα - με κράτησε έτσι για μια στιγμή, ύστερα έσκυψε και με φίλησε. 

Ένα πικρό, ξινό, παγωμένο κι ανούσιο φιλί που θα θυμάμαι για πάντα!

 Όμως, όπως κι αν ήταν το φιλί Του, ήταν για μένα Εκείνος! Τον έσφιξα και δεν ήθελα να Τον αφήσω. Τα δάκρυά μου εμπόδιζαν ακόμα και τα λόγια μου. Μόλις τότε κατάλαβα οτι Τον αγαπάω αληθινά. "Ναι γλυκέ μου, στο υπόσχομαι, : Σ'αγαπώ!.. Να φύγεις! Θα σε θυμάμαι!"...

Δε μιλώ. Σώπασα. Ο αέρας τραγουδούσε θορύβους. Η ψυχή μου γλιστρούσε όμως, αθόρυβα. Περπατούσε καθημερινά. Στον ύπνο μου, ένιωθα να με πνίγουν. Ανατρίχιαζα. Είχα αργήσει πολύ. 

Δε μιλώ. Έχει αγριέψει η ψυχή μου... Έφυγε κι αυτή.

Μου κλείνουν τα μάτια. Η ψυχή μου ήταν μέσα μου ακόμα όμως ήταν παγωμένη. Μόνο η καρδιά μου χτύπαγε, χάρη σ'Αυτόν!

Άρχισα το κλάμα στον ύπνο μου. Εκείνο το κλάμα του αποχαιρετισμού, ολόιδιο με εκείνο το βράδυ. Βρεγμένο το μαξιλάρι μου - μήπως κάποιο όνειρο στάζει απ'το ταβάνι? - εγώ κι Εκείνος, το βλέπουμε, το ξέρουμε, το νιώθουμε, το ζούμε κιόλας!... Ένιωθα τόσο άβολα και συνέχισα να κλαίω. Ποιός είναι ο Άγνωστος? Κάποιος ξένος - εγώ είμαι η ξένη - που η ψυχή του γυρνάει, αλητεύει...

Όλα είναι κενά εκτός απο την εικόνα Του : Φοράει εκείνο το πικρό χαμόγελο που κάποτε ερωτεύτηκα... αυτό το νηφάλιο, εξαίσιο, πικρό και ψεύτικο χαμόγελο.... Είχε πολύμορφο πρόσωπο και ήταν πολύμορφος ψεύτης! Κι εγώ είμαι μετέωρη!

Μιλώ στον εαυτό μου και μιλώ με τον εαυτό μου.

Δέ με νοιάζει αν δε μ'ακούει άλλος ή αν με ακούνε όλοι. Εγώ τώρα μιλώ! Μιλώ ελεύθερα και μοναχικά!!

Μια γραμμή του κορμιού μου μονάχα. Όλα δειλιάζουν μέσα στο νού μου. Ένα ζεστό κύμα μ σκεπάζει ξαφνικά. Καίγομαι!!! Το θέλω πολύ όμως! Πώς εξηγείται όλη αυτή η λαχτάρα?? Νιώθω έτοιμη να φύγω--μέθω με τις σκέψεις μου--ανατριχιάζω πάλι-- νιώθω γεμάτη απο τίποτα!!!

Ξ α φ ν ι κ ά!!!!

Παύει εντελώς κάθε θόρυβος... Και της καρδιάς μου και του αέρα και της ψυχής μου....

Πάει τελικά, έφυγε κι αυτή και τα πήρε όλα μαζί της.

Εμένα, μ'άφησε εδώ... νεκρή.... ακόμα κι έτσι όμως, κάτι ψάχνω-- κάποιον αναζητώ... μήπως Αυτόν???

Μπα... τώρα ησύχασα... πέθανα... "