ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ..

Είναι από αυτές τις φορές που συνειδητοποιώ πόσο "λίγοι" είμαστε εμείς οι άνθρωποι μπροστά στο θέλημα του Θεού...

Είναι όμως και από εκείνες τις φορές που αναρωτιέμαι ποιό είναι τελικά το θέλημα του Θεού?
Η εξοικείωση με το θάνατο είναι μια κατάσταση που λίγοι άνθρωποι θεωρώ ότι τη νιώθουν. Έχω επαναλάβει ότι εγώ δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους.
Κλαίω και θρηνώ γοερά.. Η θλίψη μου είναι μεγάλη και ασυγκράτητη... και το "ΓΙΑΤΙ" μου, ακόμα μεγαλύτερο... :(
Ίσως να μην είμαι καλή παρηγοριά για αυτούς που μένουν πίσω.. Ίσως να τους συνθλίβω περισσότερο με το κλάμα μου.. Ζητώ συγνώμη..αλλά νιώθω... και αυτό που νιώθω δε θέλω να το πνίξω.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, αλλά κάτι τέτοιους λόγους εγώ τους μισώ γιατί δεν τους καταλαβαίνω. Μπορεί το ψυχικό μου επίπεδο να είναι κατώτερο από κάποιους άλλους ανθρώπους..Εγώ δεν είμαι δυνατή.. γιατί ως τώρα δεν έχει χρειαστεί να είμαι.. Εσείς όμως, μην είστε σαν κι εμένα...

Πρέπει να γίνετε δυνατοί, όχι απλά να φανείτε.. 
Πρέπει να νικήσετε τον πόνο, όχι απλά να τον κρύψετε.
Πρέπει να συνεχίσετε τη ζωή, όχι απλά να την παρακολουθείτε...


Κουράγιο..


Υ.Γ: Για όλους αυτούς που κάποιος δικός τους άνθρωπος είναι στα ουράνια...
Συλλυπητήρια στις οικογένειές τους μέσα από την καρδιά μου.